Er mist tijd. Er mist aandacht. Het moet anders, dacht Miriam Hogervorst. 25 jaar lang werkte ze als oncologieverpleegkundige (met mensen met kanker) in het ziekenhuis. En hoewel de wil er echt wel is, naast de reguliere zorg voor mensen met kanker mist er iets.
Er is onvoldoende tijd en ruimte voor extra aandacht. Vooral als een patiënt buiten staat nadat ze genezen zijn verklaard. Dan volgt er nog een heel pad naar echt herstel, mentaal een lichamelijk. Om mensen daarbij te ondersteunen zette Miriam Veerkracht bij Kanker op.
Waarom ben je met je onderneming begonnen?
Omdat ik vanuit mijn werk als oncologieverpleegkundige zag dat begeleiding ongelofelijk belangrijk is. De behandelingen zijn goed in Nederland, en er is ook echt wel aandacht voor extra zorg, maar de nazorgfase is heel belangrijk.
We hebben het dan over niet alleen fysiek maar ook mentaal herstellen, voeding, energie, werkhervatting, ontspanning, omgaan met angsten, etc.
Ik denk dat als je goed ondersteund wordt, en kijkt naar wat je nodig hebt, dat dat meehelpt met je herstel. Nu ik voor mezelf ben begonnen zie ik het nog meer.
Wat viel je mee in je eerste jaar ondernemen?
Een paar jaar geleden heb ik mijn eerste zelfstandige onderneming opgericht, die loopt ook nog steeds. Daardoor weet ik al meer over wat zelfstandig ondernemen inhoudt.
De start met cliënten binnenhalen voor Veerkracht viel me mee. Ik ken natuurlijk ook wel veel mensen in het veld. Ik moest juist even wennen toen het opeens wat minder werd! Maar dat kwam gelukkig weer goed.
Dat wat ik wilde doen zo herkenbaar is en goed werd ontvangen vind ik heel bijzonder. Ik vond het zelf natuurlijk een goed idee, maar ik wist niet of anderen dat ook vonden. Wel dus, gelukkig maar.
Als je gaat voorzien in een behoefte dan weten mensen je vaak wel te vinden. Ik moet zeggen dat LinkedIn en Instagram daar wel enorm bij hebben geholpen.
Hoe heb je je voorbereid op de start? Heb je veel vooronderzoek gedaan?
Nee, ik heb heel weinig vooronderzoek gedaan eigenlijk. Vanuit mijn eigen ervaring ben ik begonnen. In het ziekenhuis kon ik dit stuk niet doen. Maar ik voelde dat dit bij mij past, dat ik dit wilde. Ik had niet zo’n behoefte om een onderzoek te doen. Ik had er ook geen kaas van gegeten, eerlijk gezegd. Misschien had ik het beter wel kunnen doen.
Soms voelde wat er allemaal moest gebeuren voor een nieuw bedrijf chaotisch maar dat kwam uit enthousiasme. Gaandeweg kom je erachter dat sommige dingen je het meeste liggen. Misschien was het met een plan beter geweest, ik weet het niet. Het was mijn eigen ontwikkeling. Je gaat zoeken wat past bij me en wat past niet bij me. Daar moet je zelf voor een groot deel achter komen.
Mijn doelgroep, waar zitten die mensen, dat heb ik altijd goed in gedachten. Als ik denk dat een onderwerp redelijk compleet is, vraag ik altijd mis je nog iets of is er nog iets waar je behoefte aan hebt.
Wat had je nodig voor de start?
Ik ben altijd erg onder de indruk van de verhalen van de mensen. De wil is er bij oncologie maar de tijd is er niet (altijd). Soms zijn mensen er ook nog niet aan toe. Het heeft echt zijn tijd nodig.
De start van mijn bedrijf was niet erg risicovol. Ik werkte ernaast ook nog steeds in het ziekenhuis. Inmiddels niet meer. Voor de financiën vond ik dat in het begin prettig. Deze onderneming opzetten was zo een minder groot risico.
Als ik terugkijk was ik op beide plekken even professioneel. Dat zit ‘m niet in het aantal uur, maar het zit in wat je doet. Naast een betaalde baan gaat het wel wringen als je gaat groeien. Dus of je dat wilt en hoe is wel handig om vooraf of bijtijds te bepalen. Ook je administratie, PR, etc. moet je er nog naast doen. Je bent continu aan het werk. Daar moet je keuzes in maken.
Wat viel je tegen in je eerste jaar?
Die golfbeweging van te veel werk of te weinig werk, daar kom je nooit vanaf. Ik wilde in het begin continu ja kunnen zeggen tegen iedereen. Je moet leren meegaan met die golfbeweging.
En je moet het helemaal zelf doen. Op een werkplek in loondienst krijg je je werk aangereikt. Maar nu moet ik het allemaal zelf doen. Je moet met die pieken en dalen meegaan. Als het iets rustiger is betekent het niet dat je niet in beeld bent bij een persoon maar die behoefte is er niet op dat moment. Dat kan later nog komen. Dus je moet volhouden.
Als het even rustig is met betaald werk dan zijn er genoeg andere dingen te doen: social media, aan een website werken, een plan maken, af en toe bedenken: waar wil ik naartoe?
Ik gaf mezelf 5 jaar om er wat van te maken. Het eerste jaar zit erop. Op de mindere momenten dacht ik wel eens ik stop ermee. Maar als ik nu zie hoeveel mensen ik heb geholpen dan zie ik groei.
Er zijn ook een heleboel dingen die ik moet doen waardoor ik op dat moment geen cliënten kan zien. Administratie, marketing, social media, congressen, workshops, naar ziekenhuizen. Dat is wel eens lastig. Maar ik ben ook heel streng in de tijd die ik maak voor gesprekken. Daar zit ik niet aan.
Hoe ga je om met al die dingen die je moet doen naast betaald werk?
Laatst was ik de hele dag naar een congres. Het was leerzaam, maar ook lang. Dan plan ik die week een extra werkdag in plaats van een vrije dag. Alles door elkaar is chaos, maar als ik het in blokken opdeel dan weet ik precies hoeveel tijd ik beschikbaar heb.
Mijn focus zit op uitbreiding. Ik doe alleen nog maar dingen die mij iets opleveren op lange termijn. Ik ga niet zomaar een congres bezoeken of netwerken om het netwerken. Waar haal ik ook iets uit? Ik zeg niet meer tegen alles ja. Ik kijk ook veel naar hoe collega’s het doen.
Wat was de meest waardevolle les die je hebt geleerd?
Zichtbaar zijn met wat je doet en wie je bent. Nu heb ik foto’s, dat was een enorme drempel, mezelf terugzien en regelmatig iets schrijven. “Wie zit er op mij te wachten?” dacht ik dan. Dat heeft me heel veel opgeleverd.
Je moet af en toe uit je comfortzone. Ik vond feedback vragen bijvoorbeeld heel spannend maar negatieve feedback boeit me steeds minder. Als ik alleen maar denk “wat zullen ze wel niet van me denken?” dan kom ik nooit verder. Mensen zien nu veel meer wie ik ben.
Wat zou je nu achteraf gezien anders hebben gedaan?
Toch meer een plan maken, denk ik. Meer onderzoek doen. Mijn collega’s in Utrecht hebben dat ook, die pieken en die dalen. Ik had van tevoren meer kunnen vragen: hoe is het echt in de praktijk? Een structuur was beter geweest. Niet alles tegelijk, maar dat kwam uit enthousiasme. Had wel strakker gekund.
Ondernemen heb ik niet geleerd en doorzettingsvermogen heb je echt nodig. Het is soms wel heel eenzaam. Ik moet niet meteen denken dat er niks gebeurt, bijvoorbeeld. Want er gebeurt heel veel achter de schermen. Dat heb ik wel meegekregen van mijn collega’s.
Ik worstel bijvoorbeeld met het woord coach. En ik vind het spannend dat ik al mijn werk zelf moet regelen, ik krijg het niet meer aangereikt.
Ik zie ook wel echt positieve ontwikkelingen. Vroeger zei ik tegen iedereen ja. Nu niet meer.
Ook al kan ik het geld goed gebruiken, dan zeg ik niet meer per se ja. Gaat me dit te veel energie kosten? Dan doe ik het niet. Daarmee laat je ook zien dat je professioneel ben. En dat het je niet om geld gaat.
Wat zijn je plannen voor de toekomst en hoe werk je die uit?
Ik schrijf mijn plannen op: wat wil ik, wat doe ik het liefste, waar wil ik naartoe, waar ligt de behoefte.
Ik doe regelmatig intervisie, cursussen, daar is ook een groot aanbod. Soms kan er te veel. Ik bedenk me dan: wat gebruik ik als tool? Waar heb ik echt wat aan? Je hoeft ook niet de hele tijd allemaal opleidingen te doen.
Heb je tips aan andere ondernemers?
Ik ben niet van nature ondernemer. Maar ik heb de sprong gewaagd en ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik heb ook wel eens getwijfeld, hoor. Maar ik kan ik alles doen wat ik wil! Je kan beter dingen doen waar je later spijt van krijgt dan spijt krijgen van het niet doen.
Mijn advies: doe wat bij je past. Het is een hele spannende stap. Maar het brengt je ook een heleboel. En wat is zekerheid? Je kan altijd nog terug in loondienst.